به نقل از بلیچر ریپورت، انتقالاتی مانند انتقال 57 میلیون یورویی(یا 85
میلیون یورویی؟!) ستاره جوان برزیلی، کاری بود که معمولا از رقیب پایتخت
نشین بارسلونا سر می زد.
اما بارسلونا از مدت ها قبل مسرانه به دنبال این
بازیکن بود و در حالی که خبر های رسیده حاکی از آن است که رئال مادرید هم
در تلاش بود نیمار را به سانتیاگو برنابئو ببرد، نهایتا این بارسلونا بود
که توانست با هزینه ای سنگین بازیکن سانتوز را بخرد.
سوالی که پیش می آید
این است که آیا بازدهی این بازیکن به اندازه هزینه خرید وی بوده و آیا خرید
نیمار برای بارسلونا ضروری بود یا یک خرید اضافی و تجملاتی بود؟
بررسی بازی های این فصل بارسلونا نشان می
دهد که جواب به این سوال نه است و خرید نیمار برای بارسا ضرورتی نداشت. در
ادامه دلایل این امر را توضیح می دهیم:
علی رغم بسیاری از انتقادات تاتا مارتینو
این فصل چندان بازی های بدی با بارسلونا ارائه نداده است. اگرچه سبک بازی
وی قدری متفاوت با سبکی است که طرفداران بارسلونا آن را دوست داشتند و به
آن عادت کرده بودند.
خرید نیمار را به نوعی می توان نقطه عطفی در
شیوه برخورد مدیران باشگاه بارسلونا با تجارت دانست واین مسئله را می توان
نوعی چرخش در سیاستهای این باشگاه نامید.
اسپانسورهای بارسلونا بر این باور بودند که
با خرید نیمار، این بازیکن نقش کلیدی در بارسلونا ایفا خواهد کرد و در
نتیجه یکی از بازیکنان فعلی بارسا را از رده خارج خواهد کرد و دیگر این
باشگاه به آن بازیکن احتیاجی نخواهد داشت. البته احتمال کمی وجود داشت که
این بازیکن ابرستاره این تیم، لیونل مسی باشد.
در این شرایط نیمار در سمت چپ ترکیب
بارسلونا قرار گرفت، یعنی جایی که در زمان حضور دیوید ویا به این بازیکن
تعلق داشت و با رفتن وی از نیوکمپ، پدر رودریگوئز و آلکسیس سانچز در این
قسمت بازی می کردند. با آمدن نیمار قرار بود وی در جناحین بارسا به کار
گرفته شود و جای این بازیکنان را در بارسلونا بگیرد. اما شرایط به این شکل
پیش نرفت.
البته تاتا مارتینو همیشه موقعیت هایی که
بالقوه منفی هستند را به شرایط مثبتی تبدیل می کند. در این مورد هم از این
رقابتی که در بارسلونا شکل گرفت برای ارتقا سطح بازی بارسلونا سود جست.
در همین رقابتی که بین سه بازیکن شیلیایی،
اسپانیایی و برزیلی شکل گرفت ، می توان جواب به این سوال که چرا بارسا به
نیمار احتیاج نداشت را پیدا کرد. سانچز و پدرو این فصل بسیار خوب بازی
کردند، به گونه ای که می توان گفت هیچ چیز کمتر از ستارۀ گرانقیمت برزیلی
نداشتند.
پدرو رودریگوئز و آلکسیس سانچز در این فصل، در رقابت های لالیگا تاکنون هر کدام 12 گل به ثمر رسانده اند؛آماری بالاتر ازنیمار.
اگرچه این دو بازیکن توانایی بازی در مرکز
را هم دارند تا به مسی امکان استارت حرکات انفجاریش را دهند، اما معمولا
این دو بازیکن به بازی در کناره زمین تمایل دارند.
سانچز با فیزیک بدنی قدرتمند و جسارت خاصش در راست و پدرو هم در طرف مقابل، بازی های جذابی ارائه می دهند.
در این منطقه پدرو کارنامه بهتری از نیمار
ارائه داده است. دقت پاس های پدرو براساس آمار سایت whoscored، 86 درصد
بوده است، در حالیکه این آمار در نیمار 84 درصد است.گل های زدۀ این فصل
پدرو هم بیشتر از نیمار است. او 13 گل در کل بازیهایش برای بارسلونا در این
فصل به ثمر رسانده، در حالیکه نیمار تنها 10 گل زده دارد. از نظر دفاعی هم
عملکرد پدرو قابل قبول تر بوده است.
مهاجم شیلیایی بارسلونا، آلکسیس سانچز، هم
اگرچه چندان بازیکن تکنیکی نیست و یک سر و گردن از خط حمله بارسلونا پایین
تر است، اما با سخت کوشی ذاتی خود و قدرت بدنی بالایش این نقص را جبران
کرده است. اودر این فصل با اعتماد به نفس بالا در مسابقات ظاهر شده و گل
های زیادی هم برای آبی اناری ها به ثمر رسانده است.
پدرو و سانچز، وابستگی خود به لیونل مسی را
در این فصل کنار گذاشته اند و از زیر سایه ستاره آرژانتینی خارج شده اند. و
به راحتی خلا نیمار که اکنون مصدوم است و حتی خلا مسی، در زمان مصدومیتش،
را پر می کنند. در واقع با توجه به بازی کنونی آنها بارسلونا نبود نیمار را
اصلا احساس نمی کند.
بنابراین می توانیم نتیجه بگیریم که بررسی
آمار این فصل خط حمله بارسلونا، حکایت از آن دارد که ساندرو راسل،رئیس سابق
بارسلونا، با خرید نیمار کار اشتباهی کرد. چرا که هم هزینه گزافی را بر
دوش بارسلونا گذاشت و هم به از دست دادن شغل خودش کمک کرد. اگر خرید نیمار
نبود، احتمالا روسل الان در بارسلونا با خیال راحت بر صندلی ریاست نشسته
بود.