شاید این آسودگی پس از خستگی تابستان طولانی و پر از شایعه باشد، که اولین مسابقه از فصل 2013/14 نزدیک

شاید این انتظار و هیجان ناشی از تماشای جوانانی مانند سرجی روبرتو، ژان ماری دونگو، و سرگی سمپر باشد که با نمایش های قابل ، به مراتب بالاتر ارتقا یافتند. یا شاید این هیجان محض به خاطر داشتن مربی است که هرگز قبل از ماه ژوئیه نام او را نشنیده بودیم. در حالی که جراردو مارتینو آبی و اناری ها را برای اولین بازی رسمی فصل اماده می کند، بدون دلیلی مشتاق تصدیق مارتینو در بارسا هستیم.
کسی ادعا نمی کند که او فورا یک موفقیت بزرگ خواهد بود ، و یا این که او برای سالهای زیادی با ما باشد و الهام بخش یک سلسله جدیدی از بارسا باشد. اما در تابستان پر از سردرگمی، سوءتفاهم و مدیریت بی کفایت، با مارتینو احساس می شود که چیزی کلید خورده است.این ممکن است دلایل درستی نداشته باشد – برای روسل مطمئنا چشم انداز یک مربی در خارج از حوزه نفوذ کرویف مهم نبود- اما احساس میشود که هیئت مدیره بهترین تصمیم را با این انتصاب برای باشگاه گرفته است. مهمتر از همه، با مارتینو ما در نهایت به جای نگاه آرزومندانه به گذشته و شکوه سابق، شروع به نگاهی می کنیم که رو به جلو و به سمت بارسای جدید است.